و تنها عرفه بدون حضور عرفات، در کربلا میتواند رخ بنماید؛ و این حسین است که کربلا را عرفات خود میکند.
که عرفات سال 60، بدون ولی زمان، بیابانی بیش نبود. آنان که ماندند به هوای عرفات... از کربلا که هیچ، از عرفات نیز بی نصیب ماندند.
این وبلاگ را
نامش را باید بگذارم حسرت...
قالبش پرید؛ گفتند درست می شود که نشده هنوز...
این روزها فکر می کنم قرار است از دوری دق کنم. هر سال آقایمان می طلبید که در جوارشان آرام بگیرم و امسال، مانده ام همینجا و دلم عرفات است، عرفات، عرفات، عرفات...
اللهم ارزقنا عرفات...