248. حج یا صدقه

بسم‌الله الرحمن الرحیم

• یادش بخیر... شعرهای بچگی، یکی‌اش فروع دین بود: بعد از نماز، روزه، خمس، زکات، می‌گفتیم: «حج».

• بزرگتر شدیم، یادمان دادند: «وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَیْهِ سَبِیلًا» و گفتند باید مستطیع شوی برای اینکه بر تو حج واجب شود.

• با الطاف خفیه‌اش، دعوت شدم برای عمره، عزیزی گفت: اگر بخواهیم رابطه عمره و حج را به زبان ساده بگویم، «عمره» می‌شود دوش اول حمام، تازه کمی رجس و کثیفی‌هایت، خیس می‌خورد؛ اما «حج»، دوش آخر است: پاک پاک پاک.

• ماندم در بین استطاعت و اشتیاق،  

247. قبولی

بسم‌الله الرحمن الرحیم
حجاز سرزمین مناره‌هاست. سرزمین حجت‌های بیّن الهی.

چندسال پیش، این روزها، گوشی دستم بود که حلالیت بطلبم؛ اولین بار بود راهی می‌شدم و کوله‌بارم پر از التماس دعا شد.

ابتدا قرار بود که آن سال اول پسرها را ببرند و سفر دخترها برای رجب وشعبان بماند؛ خیلی ذوق کردم، اما دوباره، برنامه به حالت سابق بازگشت. اولین پرواز عمره دانشجویی از تهران، 17 تیرماه 1384.
■
و  مدیر کاروان، همه جوره هوایمان را دارد، در جلسات دل گرمان می‌‌کند: