بسم الله الرحمن الرحیم
اینکه درست هفتم ذیالحجه و شهادت امام پنجم، زمانی است که راه های ورودی مکه بسته شده و همه کسانی که قرار است امسال حاجی شوند، در مکه جمع شدهاند، بیحکمت نیست
وقتی میدانیم سال 60، امام باقر(علیه السلام) 5 ساله، با جد و پدربزرگوارشان، همینجا بودند و بعد راهی کربلا میشوند.
امام باقر (علیه السلام) وصیت کرده بودند ده سال برایشان در منی، عزاداری کنند.
شیعه اثنی عشر، بخش مهمی از هویتش را مدیون ایشان و فرزند بزرگوارشان است.
اینکه علیرغم علمِلدنی و جامع همه ائمه معصومین، لقب ایشان، باقرالعلوم است و انگار باب حج با امام پنجم باز میشود و حضورشان، کاملاً محسوس است. آنقدر میدانم که حضرت امام خمینی (رحمةالله علیه) که خیلی بیشتر از امثال بنده، به ذوات مقدس معرفت داشتند، در وصیتنامهشان یک بندِعجیب دارند؛ میان تمام ائمه، فقط از امام پنجم نام میبرند: «و افتخار می کنیم باقرالعلوم از ماست.» اینکه با احترام، میان ائمهمعصومین، از امام پنجم نام میبرند، دلیلی خاص دارد و نشان از ویژگی برجسته و خاصی از ایشان، در مقایسه با سایر ائمه معصومین است.
پ.ن:
1. این دو خط را در فضای مجازی خواندم و استفاده کردم. نام نویسنده ذکر نشده نبود. باشد حلال کند.
2. مناسک حضرت امام: «[1119] م ـ مستحبات هَدى چند چیز است: 1 ـ در صورت تمکّن، قربانى شتر باشد و در صورت نبودن آن، گاو و در صورت نبودن آن، گوسفند باشد.»
پشتوانه پیامبر بود، همه را داد برای اسلام، همه آن ثروت عظیمی.
امشب شاید رسول الله، سنگینی بار رسالت را بیش از پیش بر دوش احساس کرد... تا امروز، خدیجه بود، همراهش، یاورش، همفکرش و از امشب فقط اوست...
هر بار که امین وحی نازل می شد، حتما سلام باری تعالی را به او می رساند...
کسی که خدا آنقدر به او لیاقت داد که چشمه جوشان اسلام را در دامان او قرار داد.
صلی الله علیک یا زوجة رسول الله... یا أم المؤمنین...
غم بی مادری سنگین است. خیلی.
کاش همه کودکان، هیچ وقت از آغوش مادر محروم نشوند.