(از این جمله ها که آخر همه تقدیرا می گن... )
جا داره از همه تشکر کنم. اول پدر ومادر عزیزم، دو رفیق عزیز و همسفر گلم، رفقای رواقی خصوصا چهل همراه کاروان با پای دل (شبکه اجتماعی طلاب) و خاصا گل عزیزم، رفیق نازنین که سال هاست تنها خواننده همیشگی این وبلاگ است و همه رفقای کوثرنت که این مدت همراه سفرنامه هایم بودند و با دلگرمی هایشان، مرا به نوشتن تشویق می کردند...
باشد که این سیاه مشق ها، مورد رضایت مولایمان باشد. اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر أنصاره وآعوانه و المستشهدین بین یدیه