مدینه

دلم مدینه می خواهد،

اینکه بایستم روبروی قبة الخضراء، به پهنای صورت اشک بریزم و بگویم : آجرک الله یا رسول الله فی مصیبة ابنک حسین...

و همانجا سلام دهم به حضرت مادر السلام علیک یا أماه، یا بضعة الرسول... آجرک الله فی مصیبة ابنک ثارالله

روبروی بقیع...

السلام علیک یا جداه، یا حسن بن علی، آجرک الله یابن رسول الله فی مصیبة أخیک حسین

رو کنم به مزار جامانده قافله کربلا... پیام آور عاشورا، السلام علیک یا علی بن الحسین آجرک الله فی مصیبة أبیک أبی عبدالله

و در جوارشان، امام بزرگواری که در خردسالی شان عزادار شدند، عزادار پدربزرگ نازنینشان، عموی رشیدشان، همبازی هایشان، عبدالله، قاسم، رقیه حتی علی اصغر...

آجرک الله فی مصیبة جدک الحسین...

کاش روزی برسد خودمان سیاه پوش کنیم حرم جدم را...
این روزها،
کربلا، نه
اما مدینه

عجیب بوی غربت می دهد...