ادامه مناره سوم ـ 3

بسم الله الرحمن الرحیم
فردای جلسه کاروان، شنبه 23 آبان 88، روز آخرِ اداره است؛  برای وداع و تمام‌کردن و تحویلِ کارهایی که دستم مانده‌است. همه مثل خودم، باور نمی‌کنند چند روز دیگر قرار است مکه باشم.
ساک‌ها برای یکشنبه‌شب با درِ باز، حاضر و آماده‌اند.
- حالا هم ممکنه ویزاها نیاد یهو! اینقدم مطمئن نباش
مادر این حرف‎ها را بارها می‌گوید. آنقدر که چشمه یقینم خشک می‌شود و منتظر باران می‌مانم تا پر آب شود.
همیشه گفته‌اند مادرها آنقدر عزیزند که اگر آن‌ها را واسطه کنیم، بی‌جواب نمی‌مانیم. «آقا جان! یک طواف هدیه به مادر بزرگوارتان، حضرت نرجس‌خاتون (سلام الله علیها)بعد از اتمام اعمال حج...»

دوشنبه تا دانشگاه می‌روم، برای تسویه که دِینی گردنم نباشد و هم دیدن اساتید، احیاناً دوستان و حلالیت گرفتن. دوسالی از فارغ‌التحصیلیم گذشته‌است، اما چون مدرکم را لازم نداشتم، دنبال تسویه حساب هم نرفته‌ام؛ کارهایم سریع‎تر از همیشه راه می‌افتد.
*
سه‌‎شنبه دانشگاه تهران، جلسه‌ای برقرار است. موقع نماز مغرب، ورودی مسجد دانشگاه ایستاده‌ام که گوشی‌ام زنگ می‎خورد.
- بله! سلام علیکم
- خانم مظفری؟ از کاروان 1 تماس می‌گیرم.
- بفرمایید
-فردا، ساعت 5صبح فرودگاه مهرآباد، ترمینال 4 باشید؛
ـ 5 بامداد؟
ساعتم را نگاه می‎کنم و می‌پرسم:
- یعنی الان کمتر از 12 ساعت، وقت دارم؟!
دو دقیقه بعد دوباره همان شماره روی گوشی‌ام می‌افتد: لطفاً ساعت4:30 اونجا باشید...

با دو دوستم که همان‌جایند، خداحافظی می‌کنم. نماز مغرب را فرادا خوانده و تا ایستگاه تاکسی، می‌دوم. نوبت ون‌سبز است. وقتی ته خط، قرار است پیاده‌شوم، ترجیحم صندلی‌های انتهایی است که خودم اذیت نشوم و دیگران هم معطلم نمانند. تلفن‌خانه را هر چه می‌گیرم، فقط بوق تند می‌شنوم. وقت ندارم، توی تاکسی حداقل با 15 تا 20 نفر خداحافظی می‌کنم. به‌خاطر صدای ماشین، مجبورم بلند حرف بزنم. احتمالاً همه مسافرین قبل از مشترکین موردنظر، داستان را فهمیده‌اند.
به خانه می‌رسم، شماره‌ای از بستگان را مادر می‌گیرد و خداحافظی می‌کند، شماره بعدی نوبت من است تا دعای دوستان را در چمدانم جا دهم. لیست رفقایم  هم کم نیست.
در این یک هفته، خیلی دنبال کتاب مناسک امام خامنه‌ای(حفظه‌الله) می‌گردم و نیست.2  تنها منبع قابل اتکا، مناسک حضرت امام (رحمة‌الله علیه) است که موارد اختلاف فتوای رهبری، به صورت پاورقی در آن ذکر شده‎است و به صورت فایل اینترنتی، در روی سایت رهبری قرار دارد. در همین هفته خوف و رجا، فایل را دانلود و صفحه‌بندی کرده و یک پرینت هم گرفته‌ تا سیمی‌اش کنم. بعد از چند تماس،  جزوه را برمی‌دارم و خودم را به نزدیک‌ترین کپی می‌رسانم. از فرصت در راه بودن هم نمی‌گذرم و تماس‌هایم را می‌گیرم. اول با مغازه‌ای که سپرده بودم چادر سفید لبنانی برای احرامم بدوزد. قرار بود تمام بشود که هنوز نشده‌است.3


فیروزه از دوستان قدیمی‌ام است. 4، 5 سالی است که همدیگر را می‌شناسیم. اما هر چه خانه و گوشی‌اش را می‌گیرم، جواب نمی‌دهد. تا جزوه‌ام کپی و هر دو نسخه سیمی‌ شود، سری هم تا داروخانه می‌زنم و چند ورق ویتامین، آدول‌کلد و... می‌خرم. در مسیر به  سمت خانه، فیروزه زنگ می‌زند. سر کلاس بوده و خداحافظی می‎کنم.
در راه برگشت با جزوه‌های سیمی‌شده، گوشی‌ام زنگ می‌خورد. شماره خانه فیروزه است. می‌روم توی فکر...
«نه به اون موقع که جواب نمی‌داد و دوساعت سرِ کار بودم، نه حالا که اول با گوشی‌اش می‌زنه، بعد با خونه! ولی... الان دانشگاه‌بودا به این‌سرعت، خونه نمی‌رسه. حتماً مامانشه! بی‌خیال از خودش خداحافظی کردم دیگه. ببین! دُرُس نیستا! ناسلامتی مامانشو دیدیا... بر می‌دارم می‌گم مهدیه‌ام با خودش کار داشتم، زنگ زد. اما اگه فیروزه رسید خونه، مامانش گفت مهدیه زنگ زد! بعد جریانو بفهمه، دلخور نمیشه؟! الان دم‌رفتن... درسته؟»


دل به دریا می‌زنم و بعد سلام و احوالپرسی، می‌گویم: «راستش، زنگ زده‌بودم برای حج‌تمتع از فیروزه‌جون خداحافظی کنم، ان‌شاءالله فردا عازمم.»

همین کافی بود که بغض صدایش را پر کند و هوای دلش بارانی‎ ‎شود. هنگ می‌کنم. فکر نمی‌کردم همین یک جمله می‌تواند روضه شود. توی سربالایی کوچه، می‌ایستم و به دیوار تکیه می‌زنم. بعد چند ثانیه گریه، ادامه می‌دهد: «می‌دونم که منو یادت نمی‌مونه، اما هر وقت یاد فیروزه افتادی، منم دعا کن.»
ساعت از 11 شب گذشته‌است که گوشی سفید تلفن را سر جایش می‌گذاریم. حالا که ما خوابمان نمی‌برد، بگذاریم حداقل بقیه اقوام و دوستان، شبِ‌سفرمان راحت بخوابند. تتمه ساک‌ها را می‎بندیم. من و مادر، در ساک‌دستی کوچکی وسایل احرام را می‌گذاریم. کاروان ما اول عازم مکه است. پس قبل ار رسیدن به شهر مکه، باید احرام ببندیم. البته یکسری کاروان‌ها زودتر رفته‌اند، اول مدینه را زیارت کردند و همین روزها، آن‌ها هم به سمت مکه حرکت خواهند کرد.

---

پ.ن:

1 . در مجموع، از کاروان راضی نبودم که بخواهم نام و نشانش را ذکر کنم؛ اگر هم بگویید که لااقل بگو تا با آن کاروان، کسی راهی نشود، قابل ذکر است که آن کاروان، دیگر جزو کاروان‎های حج و زیارت نیست و ملغی شده‎است. پس نگران نباشید.

 2. الان مناسک کامل رهبری، چاپ شده و به صورت مکتوب وآنلاین، موجود است.
3 . از فامیل‌های دور، بعد از ما و تقریباً با آخرین پروازهای تهران، به مکه رسید و چادرم را آورد.
4. می‌شود خواهش کنم هر کسی که عبور می‌کند، یک اعلام حضور بکند؟ ممنون

مناره سوم: مقدمات ـ1

بسم الله الرحمن الرحیم
اذن
امسال، بعد دومین عمره، دلم هوای حج کرده است؛ مادر باید برود. پدر هر چن نرجیح می‌دهد همسرش تنها نرود، اما چاره‌ای نیست. خودش سال‎ها قبل رفته و امسال شرایط کاری و شغلی، اجازه همراهی نمی‎دهد؛ امسال مادر توان جسمی و مالی دارد تا حج انجام دهد و مستطیع باید برود؛  وقتی زنی مستطیع است، برای رفتن حتی به اجازه شوهر هم نیاز ندارد. پس قطعاً همراهی مردِ محرم در این تعریف نمی‌گنجد.
مادر فیش هم دارد، اما معلوم نیست کی نوبتش شود. 4 سال دیگر، دو سال دیگر یا ده سال دیگر. می‌تواند مثل خیلی‌ها صبر کند تا نوبتش شود. اما نوبت‌داشتن، جای استطاعت را نمی‌گیرد. وقتی یک نفر پول دارد که همین امسال برود، باید از راه قانونی اقدام کند، نه اینکه انتظار نوبت نامعلومی را بکشد.
فردی را برای خرید فیش حج، معرفی کرده‌اند. مادر و پدر با هم می‌روند و حوالی ظهر برمی‌گردند. مادر بدون اینکه لباسش را دربیاورد، وارد اتاقمان می‎شود.
- سلام مامان جون! خوبین؟ چی شد؟

 یک ورقه تاشده‌ای دستم می‎دهد. بازش می‎کنم. سه یا چهار، تا خورده‎است. «احتمالاً A2 اس.» همه نوشته‎هایش چاپی است. خط به خط پایین می‎روم.

- خب چیه این؟ فیشه دیگه!

سرم را بالا می‎آورم و جوابم لبخندی است که تمام صورت مادر را پر کرده‎است. چشمانش هم می‎خندد. دوباره سرم را توی برگه می‎کنم تا دلیل برقِ چشمانِ مادر را بفهمم. به نام خریدار می‎رسم که با رنگ سبز مشخص است: نام مادر و بعد نوشته‌شده است: و مهدیه مظفری!  
«اسم من اینجا چی کار می‎کنه؟ مگه قرار نبود مامان برا خودش بخره؟» این صدا توی ذهنم می‌پیچد.
از روی برگه سرم را بالا می‎آورم و باز توی صورتش دقیق می‌شوم و همان حرف ذهنم را بلند تکرار می‌کنم.

لبخندش پهن‎تر و چشمانش ریزتر می‌شود، اما حرفی نمی‌زند. «بیس سؤالیه؟ چیه خب؟» جواب نمی‌دهد. چشمانم روی برگه قفل می‎شود، بلکه بتوانم مسئله را حل کنم. حرف‌‎ها رو دوباره می‎خوانم. هجی می‎کنم، بخش می‎کنم. نوشته «مهدیه مظفری» نه یک حرف کم و نه یک حرف زیاد. ذهنم هنگ‎کرده‎  و بدون عکس‎العمل مانده‎است. دست‌هایم از حرکت ایستاده، صدایی از حنجره‎ام خارج نمی‎شود! چند ثانیه‎ای عین مجسمه خشکم می‎زند. طول می‎کشد تا بالا بیایم.
- یعنی ... برا... منم (مکث می‎کنم) خریدین!؟
تمام شک را توی صدایم می‎ریزم. اصلاً شوخی خوبی نیست، اگر شوخی...
هنوز جوابم، سه‎ضلع لبخند، ذوق و برقِ چشم است. ولی بین سه‎ضلعِ جیغ، خنده و اشک گیر کرده‎ام. فقط بغلش می‎کنم، اشک توی چشمانم می‎دود. دوباره می‎پرسم:
- واقعاً برا من خریدین؟
این بار اشک، می‌تواند بر دو رقیب دیگر غلبه کند و بالاخره به خط پایان برسد.
-این فیش  حجه؟
- نه،  فیش امسال رو پیش‌خرید کردیم، گفتن الان سیستم بسته شده، احتمالاً برا هفته بعد باز میشه، قرارشد هر وقت بازشد، خبر بدن که بریم دفترخونه به اسم کنیم. لیست کاروانای خالی رو هم از حج و زیارت گرفتیم. هر وقت به نام کردیم، می‎تونیم بریم کاروان  اسم بنویسیم.
خدا جونم!
می‌شه؟
واجب؟! تمتع؟! سر کارم نذاشتی!؟
ماه مبارک می‎رسد، اما سایت هنوز باز نشده است. «اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی حَجَّ بَیْتِکَ الْحَرَامِ...»¹ های رمضانم، امید دیگری دارد. خواهش و التماس هم پیوست نامه‎مان است. درخواست برای جا گرفتن در قافله حجاج. خواهش برای آنکه حضرت‌حق (سبحانه و تعالی) در شب قدر، رزق حج امسال را روزی‌مان کند و التماس که مبادا لحظه‎آخر، اسممان از لیست خط بخورد.

بعد ماه مبارک، بالاخره مدارک را به کاروان می‎رسانیم.
جمعه قبلِ حرکت، جلسه آخر کاروان، برای هماهنگی‎های نهایی است. برای ما اولین جلسه است.
فرمِ مشخصات می‎دهند تا پر کنیم. بعد از نام و نام‎خانوادگی، نوشته‎شده‎است:
1- برای چندمین بار به سفر حج تمتع مشرف می‎شوید؟
روبرویش می‎نویسم: اول

2- نوع سفر را مشخص کنید.
الف) حجة‎الاسلام ²
ب) حج تمتع
ج) حج نیابتی

جواب سؤال دوم را کسی می‌داند؟ واقعاً خانواده این مال را به من بخشیده‌اند که برم حج؟! مستطیعم؟
- مامان! کدوم گزینه رو بزنم؟
فقط می‎خواهم مطمئن شوم... یک دلگرمی! از همان لیطمئنّ‎هایی³ که حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) از حضرت حق در خواست کردند.
*
روحانی کاروان از برنامه‌ریزی سفر می‎گوید. ما که دیرتر ثبت‎نام کرده‌ایم، هنوز وضعیت ویزاهایمان مشخص نیست. درباره ما هم می‎گوید: «کسانیم که وضعیتشون مشخص نیس، منتظر باشن، اگه ویزاهاتون اومد، شما هم همین هفته با ما راه می‌افتین. گوش به زنگ باشین.»
بین خوف و رجاء ماندن، سخت است. امید رسیدن به بیت‎الله و ترس از طلبیده‎نشدن. خدایا! امسال در تقدیر شب قدرمان، حج را نوشته‌ای!؟
دعاهای ماه مبارکمان، به سمعِ مبارک رسید؟ تأیید شد؟
تقریباً همه تیمِ اجرایی کاروان، از صدور ویزاها مطمئن هستند. نماز ظهر و عصر را همان‎جا می‎خوانیم و راه می‎افتیم. به خانه می‎رسیم. چمدان‎ها را درمی‎آوریم و می‎گذاریم وسط اتاق و شروع می‎کنیم با وسایل مورد نیاز، آن‌ها را پر کنیم.
از همان شب، زنگ زدن و حلالیت طلبیدن‎هایم شروع می‎شود. یکسری را تماس می‎گیرم. به دوستان کمی دورتر، پیامک می‎زنم. دفتری هم خریده‎ام، برای نوشتن خاطرات، دعاها، توصیه‎ها و... دفتر عمودی آبی رنگ. هر کس دعای خاصی دارد یا می‎سپارد فلان جا دعایم کن، همه را یادداشت می‎کنم تا چیزی از قلم نیفتد.

ادامه دارد⁴

^{والعاقبة للمتقین}

---

پ.ن:

1 . از ادعیه وارده در ماه‌مبارک رمضان که سفارش‌شده بعد هر نماز خوانده‌شود.

2 . بر هر فرد مستطیعی واجب است در طول عمرش، یکبار به حج خانه‌خدا برود و به آن حجه‌الاسلام می‌گویند. حجه‌الاسلام مُهر مسلمانی ماست.

 3. سوره مبارک بقره، آیه 260. وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ رَبِّ أَرِنِی کَیْفَ تُحْیِی الْمَوْتَى قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ  قَالَ بَلَى وَلَکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِی... و (به خاطر بیاور) هنگامی را که ابراهیم گفت: «خدایا! به من نشان بده چگونه مردگان را زنده می‌کنی؟» فرمود: «مگر ایمان نیاورده‌ای؟!» عرض کرد: «آری، ولی می‌خواهم قلبم آرامش یابد.»

4. لازم نیست که هر بار بنویسم ادامه دارد؟