233. مناره پنجم: حریمِ امن

عکس نوشت: از سفرِقبلی، این‌عادت خوب به یادگارماند. همه‌جا دفترم، همراهم باشد و از فرصتی برای نوشتن استفاده‌کنم. این را در جحفه نوشتم... درست همان موقع.

از جده که حرکت می‌کنیم. یکی از همسفرها، حالش خوب نیست. دکتری را از اتوبوس دوم، خبر می‎کنند که خودش را بالای سر مریض برساند.  انتهای اتوبوس، خالی است. پیشنهادمی‌شود دکتر همین‌جا بماند تا اگر اتفاقی افتاد، در دسترس باشد. اما  

 راننده که می‎فهمد مسافری از اتوبوس دیگر اینجاست، راه‌نمی‌افتد تا دکتر پیاده‌شود.

می‎روم جلو تا ببینم کاری از دستم بر می‎آید یا نه. کنار خانمی می‎نشینم و جویای حال همسفر بیمار می‎شوم که حالا نیم‎بند روی دو صندلی دراز کشیده است... مادرش است و نگران حال «اسماء». کمی حرف می‎زنم تا حالش بهتر شود و کمتر فکر و خیال کند.

به جُحفه می‌رسیم. ساکِ‌دستی‎مان را برای اینجا بسته بودیم تا دیگر بارها را پایین نیاوریم. دیوارهای سفید مسجد را دور می‌زنیم و وارد قسمت زنانه می‌شویم. اینجا غالباً ورودی‌های زنانه، پرده ندارد، مسیر ورودی را باید به شکلِ کلاهِ آ طی بکنیم تا وارد قسمت زنانه بشویم. دو دیوار با فاصله یک متر از هم قرار گرفته‎اند که یکی سمت چپش باز است و دیگری سمت راست. که جلوی دید از بیرون را بگیرد.

وقتی وارد می‎شویم، فقط خودمان هستیم و کاروان دیگری نرسیده‎است. وارد حمام می‎شوم. یک فضای بزرگ و خالی که همه دیوارها تا بالا با کاشی سفید پوشیده‎شده‎است. احساس سرما می‎کنم.  اینجا قرار است غسل کنیم و کفن‎بپوشیم. چه کسی می‎داند چند سال دیگر، کجا و چه کسی تن بی‎جان ما را در همین‎جا یا شبیه به آن، روی سنگ‎های سرد خواهد شست و لباس ابدی را به تنمان خواهد پوشاند؟

*

نفس عمیقی می‎کشم، زیاد وقت فکر کردن ندارم. باور نمیکنم این‎بار نیتِ عمره تمتع می‎کنم. خدایا! من و تمتع؟ همان‎ که در خواب هم نمی‎دیدمش؟ همان‎که حتی در آرزوهای 40، 50 سالگی، می‎دیدمش؟ همان که... خدایا! ممنون، شکر...

نماز ظهر و عصر را بعد از پوشیدن لباس احرام، می‎خوانم و بعد هم مستحب است که قبل از مُحرِم‎شدن 6 رکغت نماز مستحبی خوانده‎شود.

حدود ساعت چهاربعدازظهر، روحانی‎اول کاروان، حاج‎آقا قدسیان صدایمان می‎زند. بیرون مسجد، دورش حلقه می‎زنیم. نکات رایکی یکی می‎گوید. از محرمات احرام،  اعمال، توضیحات، بعد هم لباس حاضرین را نگاه می‎کند و به یکی از خانم‎ها تذکر می‎‎دهد که لباسش نازک است و همسفردیگری چادرِ نمازِ سفیدش را به او امانت می‎دهد. ذکر حضرت ارباب، دل‎هایمان را مهیا می‎کند برای لبیک...رو به قبله می‎ایستیم و حاج‎آقا می‎گوید و ما تکرار می‎کنیم:

مُحرم می‎شوم

به احرامِ

عمره تمتع،

قربة الی الله...

لبیک
اللهم لبیک
لبیک لا شریک لک لبیک
ان الحمده و النعمة لک و الملک
لاشریک لک لبیک

خدایا!

جواب لبیکمان را می‎دهی؟

حالا مُحرِمیم؛ به دور از جدل و غیبت و گناه... کاش مَحرَم هم بشویم. همه یکدست کفن‎پوش، نیم‎ساعتِ‎بعد، سوار مرکبمان می‎شویم و  به سمت مکه حرکت می‎کنیم؛ حدود ساعت 9 شب، به محل اقامت می‎رسیم. عزیزیه شمالی، شارع صدقی. بارها را برمی‎داریم و داخل لابی هتل می‎شویم. می‎گویند هر 5 نفر، یک اتاق! من و مادر، اسما¹ و مادرش و حاج خانم شریفی، هم‎اتاقی می‎شویم.

برنامه را اعلام می‎کنند که یکساعت بعد، همه در لابی هتل جمع شوند، که به سمت مسجدالحرام حرکت کنیم. صدای اعتراض‎مان بلند می‎شود:

- حاج‎آقا، چه عجله ایه؟
- خب بعضی‎ها همین امشب می‎خوان برن.
- ما امشب ترجیح می دیم بمونیم و فردا اعمال رو انجام بدیم.

- مشکلی نیس، اونایی که می‎خوان، بمونن، فردا می‎بریمشون.

از اتاق ما، فقط خانم شریفی برای رفتن آماده می‎شود. سفر اولش است و بی‎تاب دیدن بیت‎الله. شاید اگه سفر اولم بود و تا بحال مکعب جادویی مشکی را از قاب تلویزیون دیده‎بودم، همین‎قدر هروله‎کنان و بی‎معطلی، خود را به خانه‎اش می‎رساندم. اما از غروب دیروز که سوار هواپیماشدیم، رمقی برایم باقی نمانده تا بتوانم طواف، نماز و سعی را به‎جا آورم. دوست‎دارم با فراغت و سرِحال، به دیدن خدا بروم. وارد اتاق می‎شویم و اول از همه، باید آینه‎ها پوشیده شود. روی آینه میزتوالت اتاق، جانماز می‎اندازیم و آینه سرویس بهداشتی را هم با حوله داخل حمام می‎پوشانیم. به زحمت روی پاهایم ایستاده‎ام، هر آن، ممکن است ستون‌های بدنم، فروبریزد.
یک روز می‎خواهم بیشتر در این لباس، زندگی کنم.

شب بخیر خدا...

---

پ.ن

1. اسما همسفری است شش سال بزرگتر از من و با مادرش آمده است. دختر کوچولویش را هم در این یک‎ماه، به خواهرش سپرده‎است.
2. اگر اصطلاحات بکار رفته در متن، مبهم است،  لطفاً روی  پست  پاورقی  کلیک بفرمایید.