⠀
حجاز سرزمین مناره‌هاست. سرزمین حجت‌های بیّن الهی.
و شاید از همین روست که زینت مساجد حجاز مناره است... .
به‌امید روزی که سفرنامه بیت‌المقدس را بنگارم!
ادامه...
مناره فاطمه
بامداد شنبه، رسیدیم مدینه... 18 تیرماه 1384
فاطمیه دوم است. مدینه عجیب بوی غم گرفته. نیاز به مداح و اهنگ و لحن نیست. مدینه خودش برایت روضه می خواند. مشکی پوش، پشت دیوارهای بقیع می ایستیم و روضه مادر گوش می دهیم...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
19تیرماه 1384
فاطمیه است به تاریخ ایران. به وضوح تعداد مأمورین سعودی در بین الحرمین بیشتر شده. مثل همیشه سر قرار حاضر می شویم. بین الطلوعین، زیر پرچم سبز رنگ «یاقمر بنی هاشم» کاروان ها همه نشسته اند وروضه مادر میخ وانند...
امروز فاطمیه است.
تا می نشینیم و حاج آقا شروع می کند، مأمورین به سمت کاروان ما می آیند و می گویند بلند شوید. حاج آقا ادامه می دهند؛ ول نمی کنند... دو دقیقه بعد:«رو... رو» اشاره می کنند به داخل صحن مسجد النبی.
مدیرکاروان می گوید: درگیر نشین، داخل صحن برین.
می رویم داخل، می نشینیم، لحظه ای بعد بلندمان می کنند. می ایستیم، حرکتمان می دهند... حالا همه نشسته اند، ولی روی کاروان ما زوم کرده اند. کاروانی همه دختر، همه با چادر مشکی... عظمت امانت مادر را نمی توانند ببینند. نمی خواهند بگذارند دعا بخوانیم، روضه بخوانیم.
حاج آقا سالار (مدیر کاروان) می گوید: دور حاج آقا (روحانی کاروان) رو بگیرید و آهسته آهسته راه می رویم.
آن روز، آواره مان کردند روضه هایمان طعم آوارگی داشت... یاد بانو، طفلان یتیمش، صحرای کربلا...
اینها تخم و ترکه همان هایند... حتی وقتی مادر را کشتند، پدر را فرق شکافتند، امام دوم را زهر دادند و حضرت ارباب را...
حالا حتی نمی گذارند روضه بخوانیم، مویه کنیم، گریه کنیم. باور کنید صدایمان بلند نمی شود تا به گوش اغیار برسد...
اینجا فاطمیه است زمان و مکان.
مدینة النبی...
مدینه
اینکه بایستم روبروی قبة الخضراء، به پهنای صورت اشک بریزم و بگویم : آجرک الله یا رسول الله فی مصیبة ابنک حسین...
و همانجا سلام دهم به حضرت مادر السلام علیک یا أماه، یا بضعة الرسول... آجرک الله فی مصیبة ابنک ثارالله
روبروی بقیع...
السلام علیک یا جداه، یا حسن بن علی، آجرک الله یابن رسول الله فی مصیبة أخیک حسین
رو کنم به مزار جامانده قافله کربلا... پیام آور عاشورا، السلام علیک یا علی بن الحسین آجرک الله فی مصیبة أبیک أبی عبدالله
و در جوارشان، امام بزرگواری که در خردسالی شان عزادار شدند، عزادار پدربزرگ نازنینشان، عموی رشیدشان، همبازی هایشان، عبدالله، قاسم، رقیه حتی علی اصغر...
آجرک الله فی مصیبة جدک الحسین...
کاش روزی برسد خودمان سیاه پوش کنیم حرم جدم را...
این روزها،
کربلا، نه
اما مدینه
عجیب بوی غربت می دهد...