ادامه مناره اول

بسم الله الرحمن الرحیم

نهایتاً ... یازدهمین شب سال نو به منزلشان می‌رسم. هول می‌شوم، با اینکه بار اولم نیست، اما قلبم مثل گنجشک، خودش را به دیواره سینه می‌کوبند. نفسم بالا نمی‌آید. گلوله‌های یخ را داخل دست‌هایم می‌فشارم. کلی با خودم فکر کرده بودم وقتی دیدمشان، چه بگویم، از چه حرف بزنم. یادم باشد چه چیزهایی را نباید بگویم و... اما، همه‌اش یادم رفت! حتی یادم رفت بگویم عیدتان مبارک، اجازه هم ندادند که خیلی نزدیک بروم. سرشان شلوغ بود و مهمان‌ها هم زیاد. دلم می‏خواست جلو بروم، عذرخواهی کنم، بگویم:«ما که اشتباه، زیاد می‏کنیم، اما شما بزرگترید و بخشش هم از بزرگترهاست.» اما همان‌جا دم در می‌ایستم و زل می‌زنم به مهمان‏ها. نمی‏دانم ایشان بین این همه شلوغی حواسشان به من هم هست

 بعد راهم را کج می‌کنم، نه راست می‌کنم و تا خانه فرزندانشان هم می‌روم. اینجا درها را زودتر می‌بندند. خلوت‏تر است، اما دیر می‌رسم. گفتند الان نمی‌توانم داخل بروم. همانجا پشت در می‌نشینم و مثل ابر بهار، می‌بارم.

از پذیرایی چیزی نگویم. نمی‌دانستم غذا بخورم یا خجالت. خیلی مفصل بود، خیلی بیشتر از یک کاسه آجیل، یکی دوتا شیرینی و یک ظرف میوه. 6 روز و 6 شب، مهمانشان هستیم و هر بار برای هر وعده غذا، سفره‌هایی می‌اندازند که قبلاً فقط وصفش را شنیده‌‏بودم. از همان‏ها که قدیمی‏ها می‏گفتند از این سر اتاق تا آن سر اتاق، سفره است و مهمان‌ها کیپ تا کیپ می‌نشینند و خادم‌ها پذیرایی می‌کنند. هوای همه را هم دارند. به هیچکس هم نمی‌گویند برو. اینقدر دلم تنگ شده است که یادم رفت برم جلو و بگویم : «آقا جون...عیدی... .»  نه! خدایی اگر هم یادم بود، رویم نمی‏شد که بعد از این همه مدت که آمدم، سراغ عیدی را بگیرم. اما حواسشان بیشتر از اینها جمع بود.
*
عید دیدنی‌های سال 88 ام، از خانه پدربزرگ شروع شد. از مسجد النبی... از کنار جنةالبقیع. و همان‌جا حواله عیدی را هم برای هشت‌ماه بعد می‌دهند. نه اینکه ما بچه‌های امام رضاییم (علیه‌السلام)، همه چیزمان باید با آقا گره بخورد، حتی عیدی‌هایم. چه اینکه قبلش، موقع تحویل‌سال، خدمت حضرت هم رسیده بودم.

اذن تمتع  را همانجا می‌دهند.
...
دلتنگم
برای صحن مسجد النبی
برای ساعت‏ها انتظار برای ورود به روضه منوره، همان‌جا که پیامبر سجاده‌اش را باز می‌کرد و ملائکه در اقتدا به ایشان از هم سبقت می‌گرفتند.
برای بین‌الحرمین.
برای لحظه‌های ایستادن پشت در بقیع و خواندن زیارت جامعه
برای تنها جایی که خطاب جمعِ زیارت جامعه، به تمامه صدق می‌کند.¹ 
برای... . ²

---

پ.ن:

1. زیارت جامعه کبیره، یکی از ادعیه‌ای است که از امام هادی (علیه‌السلام)نقل شده‌است که مستحب است در حرم معصومین خوانده‌شود. این دعا اختصاص به یک حرم ندارد و با عبارت «اَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ یا اَهْلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ...» آغاز می‌شود. همه عبارات از فعل جمع و ضمایر جمع استفاده‌شده‌است و جنه‌البقیع تنها مکانی است که وقتی زیارت می‌خوانیم، روبرویمان 4 امام بزرگوار هستند و این خطاب جمع،  مصداق کامل پیدا می‌کند.

2.همسفری که واسطه عمره‌دوباره‌ام شد، عکاس خبرگزاری فارس بود. در سال 84، از طرفِ ستادِ عمره دانشجویی، به عنوان عکاس اعزام شد و در کاروان ما جا گرفت. داستان همسفری‌ام با این بزرگوار، مناره بعدی است.

مناره اول: عید دیدنی

بسم الله الرحمن الرحیم

مدت‏ها بود دلم می‏‌خواست بروم. خیلی وقت بود نمی‌شد. سال به سال دریغ از پارسال. هر سال نو، می‏‌گفتم: «امسال دیگه می‏رم. این همه می‏گن اول سال برین دیدن فامیل، اونم اگه بزرگتر باشه! فرضنم که از دستت ناراحت شده باشن، به هر دلیل... اصلاً سوءتفاهم شده باشه، حتماً یه کاری کردی اجازه نمی‏دن. قرار نیس بزرگتر بیاد! برو دختر، خجالت هم خوب چیزیه‏‌ها، معلومه که وظیفه توست بری...»

اما نمی‏شد. هر بار کار پیش می‌آمد، شاید هم فقط توجیه و بهانه بود. به هر دری هم که می‌زدم، نمی‌شد. کلی دوست و آشنا و فامیل و... هم برای وساطت و پادرمیانی فرستادم. انگار نه انگار. پیش خودم می‏گفتم: «شاید نمی‏‌خواهن دیگه برم دیدنشون، شاید...  آخه چی کار کردم، یعنی نمی‏شه لااقل بهم بگن چی ‏شده؟»

از آن طرف هم هر وقت از بزرگترها می‏پرسیدم: «چرا نمی‏ریم؟!»
- زوده بابا!
- مگه الان وقتشه ؟!
- تازه اونجا بودیما...
نمی‏دانم از همین‌جور چیزها، از همین اما و اگرهای الکی که هر وقت بخواهند سر بچه‏‌ها را گرم کنند، پشت سر هم ردیف می‏کنند.

ماه‎های آخر سال 87 بود که خبر رسید بزرگ خاندان، اجازه دادند تا امسال عید خدمتشان برسم. اما تنها. 

 داشتم بال در می‎آوردم.
-واقعاً؟یعنی ... بالاخره... . اما، نمیشه بقیه هم باشند؟مامان، بابا... .
- همینی که هست. می‌خوای برو، نمی‌خوای... .
-نه! کی گفت نمی‏رم. چشم. اصلاً هر چی خودشون گفتند.

پا درمیانی، یک نفر جواب داده‌بود. بین همه پیغام پسغام‌هایی که فرستادم، حرف یک نفر به کرسی نشست و با ذوق خبرش را برایم آورد. همان کسی که سفر قبل، همراهم بود و دلش فقط 6 ماه تاب آورد و بعد برای همیشه رفت تا مقیم خانه پدربزرگ شود و حالا برایم کارت دعوت فرستاد. هیچ‌وقت دوباره ندیدمش تا لااقل به او یک دمت گرم بگویم. از ذوقم مانده بودم چه ‏کنم. از طرفی نمی‏دانستم  بالاخره چه شده که رضایت دادند، از سوی دیگر دلم نمی‌آمد که باز هم بدون پدر و مادر بروم. تقریباً یکماه پیش از حرکت، برنامه‌ها مرتب و قرار سفر قطعی شد. بله، سفر! فکر کردید که دو قدم راه بود؟ من گفتم نزدیک بود؟ صد البته برایم جای بسی خوشوقتی داشت. عیدها، معمولاً دورترین جایی که می‏رفتیم، قم بود؛ آن هم اگر می‌رفتیم. جواب مادر به همه سؤال‌ها و درخواست‌هایمان برای مسافرت عید، همین یک جمله بود: «عیدی همه‌جا شلوغه. همین تهران خودمون از همه جا خلوت‏‌تره، هوای صاف و خوب، خیابونای خلوت.» و هماره نظر همه اعضای خانواده را وِتُو ¹می‌کرد. قبول دارم؛ راست می‏‌گفت. اما تنوع هم اگر چیز بدی بود که خلق نمی‏شد.
*
از همان زمانی که بلیطم را گرفتم، کلی دعا کردم مبادا سوتی بدم، حرفی بزنم، نکند اتفاقی بیفتد و همه چیز بشود مثل روز اول؛ آن وقت دوباره روز از نو... . روزهای آخر، دیگر از شمارش ماه، روز و ساعت گذشته بودم و ثانیه‌های فراق را می‌شمردم تا به فراغ برسم. کلی دوست، آشنا و فامیل سفارش داده بودند: «مبادا اونجا رفتی ما رو یادت بره! مدیونی. خودت می‏ دونی. ما هم دلمون می‏‌خواد بریم. یه جوری راضی‏شون بکن به ما ها هم اجازه بدن ...»
بالاخره بار و بندیلم را می بندم و روز دهم فروردین، طیاره‌ای مرکبم است تا مرا به خانه پدربزرگ برساند. من گفتم قطار؟ نه! خیلی دورتر بود که بشود با قطار رفت. چه اینکه می‌خواستم زودتر هم برسم.

...

---

پ.ن:

1. اصطلاح‌ ‌است. وقتی همه یک تصمیم‌می‌گیرند و یک نفر، تصمیم همه را مُلغی می‌کند. برای فهم دقیق: ر.ک. حقِّ وِتو، شورای امنیت سازمان ملل متحد